عملی است که شخص هر گونه خطر و زیان و خساراتی را که ممکن است بجان یا مال او وارد شود با پرداخت حق معینی به عهده شخص دیگر بگذارد ، که هر گاه آن خطر یا خسارت به او رسید غرامت آن را بدهد. قانون بیمه ایران مصوب اردیبهشت ماه سال 1316 خ بیمه را چنین تعریف می کند: بیمه عقدی است که بموجب آن یک طرف تعهد می کند در ازاء پرداخت وجه یا وجوهی از طرف دیگر در صورت وقوع یا بروز حادثه خسارات وارده بر او را جبران نموده یا وجه معینی بپردازد . متعهد را « بیمه گر» و طرف تعهد را بیمه گزار ، و وجهی را که بیمه گزار به بیمه گر می پردازد « حق بیمه» و آن چه را که بیمه می شود « موضوع بیمه» و سندی که بعنوان قرارداد و به امضاء طرفین می رسد« بیمه نامه » گویند. فرانشیز نیز مبلغی از خسارت است که بیمه گر از تادیه آن معاف است .