هند در جنوب آسیا و شمال اقیانوس هند و جنوب غربی چین،شرق پاکستان واقع شده و 3287590 کیلومتر مربع وسعت دارد.حدود یک پنجم از مردم این کشور در شهرها از جمله«دهلی نو، بمبئی، کلکته ،مدرس، حیدرآباد»ساکن اند و بقیه در روستاها به کشاورزی و دامداری و امور جانبی آن اشتغال دارند.مردم هند را می توان به عنوان نمونه ای از علاقمندی به صنایع دستی بویژه بافندگی بشمار اورد،پارچه،گلیم،حصیر،قالی از مصنوعات دستی این مردم است.در این میان فراهم سازی برخی از این مصنوعان که با طبیعت مردم و آب و هوای محل سازگاری چندان نداشته رشد قابل ملاحظه ای ننموده مثلاً: بافت فرش پرزدار و بهره برداری از ان جهت گرمی هوا و رطوبت همیشگی موجود مورد استقبال عامه مردم قرار نگرفته و قالی بافی که در این کشور نیز صنعتی روستایی و خانگی است عمدتاًبرای صادرات انجام می گردد.فرشبافان ایران برای اولین بار بافت و مصرف قالی را با طرح و نقش فرشهای ایرانی در هند مرسوم نموده اند.طرح های فرش ایران با تنوع خاص خود به همراه فرشبافان ایرانی به هند رفته و با پشم مرغوب کشمیر و شال هیمالیا بافته و صادر شده و با وجود اقتصادی بودن این کار و سود قابل توجه آن گروه کثیری بدان جلب گردیده اندفتا بدانجا که اینک کشور هند از لحاظ حجم بافت از جمله چند کشور تراز اول تولیدکننده جهان است و فرش از کالاهای مهم صادراتی آن محسوب می گردد.پشم بدست آمده از گوسفندان که بیشتر در استان های «اوتار پرادش» و «راجستان» پرورش می یابد بیش از دو سوم نیاز صنعت فرشبافی کشور را تامین نمی نماید و ناچار مازاد مصرف را از کشورهای زلاندنو و استرالیا وارد می کنند.کارگاههای بزرگ قالیبافی و صنایع دست آن در هند و بویژه در ایالت «اوتار پرادش»دایر شده و قوانین کار برای کارگران از جمله فرشبافان در سراسر کشور اجرا می گردد و به موجب قوانین مذکور بکارگیری کودکان کتر از 14 سال ممنوع است.در هند فرشهای ابریشمی نیز بافته می گردد و هندوستان در ردیف کشورهای مهم صادرکننده فرش های ابریشمی است.اندازه های فرش دستباف هند بنابر سفارش درخواست کنندگان تعیین می شود اما اندازه های رایج معمولاً به شرح زیر است: الف-قالی از «1/83 × 2/74 تا 3/66 × 4/57» متر. ب- قالیچه از «0/92 × 1/83 تا 1/22 × 2/14» متر. اغلب فرشهای هند زیر «26»رج و فقط پنج درصد قالیها رجشمار «32 تا 40» دارد و گره فرش ها نامتقارن فارسی باف است.و ضخامت دستبافها نیز متقاوت می باشد.پنبه در هند بوفور کشت و برداشت می گردد و استفاده از الیاف پنبه در منسوجات مردم این سرزمین سابقه چند هزارساله دارد و اینک با وجود افزایش حجم مصرف پنبه تولیدات داخلی تکافوی نیاز صنایع را می نماید.دولت های محلی بویژه در دو ایالت «راجستان و اوتار پرادش»سعی بر اجرای مقررات تامینی قالیبافان و ارتقاء سطح دانش حرفه ای ایشان دارند و این مقررات که به جهت گستردگی مراکز بافت فقط در کارگاههای عمومی به اجرا در می آید شامل دستمزد،سنّ کار،بهداشت محیط کار و افزایش مهارت بافندگان و سایر دست اندرکاران می باشد.استفاده از نام و علایم تجاری برای کارخانجات یا تجارتخانه ها نیز در هند متداول است.امروزه طرح عمومی فرشهای دستباف هندی مجموعه ای است از نقشه های ایرانی،چینی،فرانسوی،ترکمنی،مراکشی که طراحان ماهر محلی به هر اندازه می کشند و در اختیار بافندگان قرار میدهند،«65»درصد طرحهای فرش هند دارای نقشه های ایرانی مانند ساروق،همدان،تبریز،کاشان،اصفهان ،خراسان،محرابی و شکارگاه و حدود «15»درصد نقوش فرانسوی و چینی و ن20»درصد بقیه نقشهای ساده اند(ف.با.بف)که از نقاشی های هند چون ل و گیاه و حیوانات پوشیده شده است نقش برجسته نیز در هند بافته می گردد و بطور خلاصه نقش قالی هند چون سایر رشته های هنر و صنعت مردمی این کشور متاثر از اساطیر و مفاهیم خاص و برداشت مردم آن از طبیعت و سرچشمه حیات و زیبائیهای جهان هستی است. برخی انواع دیگر فرشهای معمولی هند به شرح زیر است(با-فرحو): 1-«آگرا» که نوعی فرش ضخیم ست از مخلوط پشم و پنبه و رنگهای مورد مصرف در آن آبی،سبز،قهوه ای است. 2-«الله آباد» که دارای پرز بلند و از جنس پشم می باشد. 3-«آسان» قالیچه های کوچک جانمازی است از جنس پشم سفید ویژه نماز و عبادت که در هند و پاکستان مورد مصرف دارد. 4-«دل آرا»نوعی گلیم دست باف که با پنبه نامرغوب در «پنجاب»می بافند. 5-«دری» که نوعی حصیر است و بافتن ان از قدیم الایّام در هند مرسوم بوده. 6-نحرمی»انواع فرشهای بزرگ پارچه که جهت مساجد بافته می شود.