رایج ترین صنعت دستی مردم ایران است که بافت آن سابقه طولانی در این دیار دارد.بافتن گلیم بین روستاییان و عشایر معمول است و صنعت گلیم بافی اصولاً از مشاغلی است که چنانچه با کشاورزی و دامداری توام و هم جوار باشد به صرفه و صلاح است زیرا: 1-وسیله خوبی جهت مصرف فرآورده های دامی از قبیل پشم است. 2-بیکاری فصلی کشاورزان را می پوشاند. 3-ارزان و از لحاظ وزن سبک است و به کار روستاییان و عشایر که در ییلاق و قشلاق اند می رود. چرخه بافت گلیم را میتوان بشرح زیر خلاصه نمود: الف-فراهم سازی موادّ اولیه و وسایل: 1-نخ چلّه که معمولاً پنبه ای یا کنفی است. 2-نخ پود که پشمی یا پنبه ای یا کنفی یا ابریشمی است در هرصورت به دلخواه رنگ می شود. 3-وسایل بافتن از قبیل دار گلیم بافی،قیچی،چاقو،شانه،چنگک. ب-نصب دار که در محوطه ای مناسب مانند دار قالی انجام می شود و چلّه کشی آن. پ-بافتن گلیم:اینکار با عبور دادن نخ های رنگ شده پود بر طبق طرح و نقشه گلیم از لابلای تارها انجام می شود.جهت بافتن گلیم مانند قالی از پایین به بالا است و معمولاً کار بافت بر روی یک دار بوسیله یک یا دونفر انجام می گردد بافنده پس از هر یک یا دو ردیف پودگذاری نخ های پود را بوسیله شانه به دقت مستقر می کند.و این کار را آنقدر ادامه می دهد تا پود بر جای خود بنشیند و سپس کار پود گذاری ادامه می یابد تا گلیم کاملاً بافته شود.سر و ته گلیم مانند قالی دارای ریشه ای بطول حدود 20 سانتیمتر است که ادامه چله گلیم می باشد.انتهای ریشه ها دو به دو یا بیشتر بهم گره می خورد یا بنحو دیگری مستحکم میگردد تا قسمت بافته شده گلیم باز نشود.دستگاه گلیم بافی را «کار» گویند و بر روی این دستگاه فرشهای دیگری از جمله جاجیم،خورجین،جوال و غیره را نیز می بافند.