نقش قندیل در سجاده ها و قالیچه های محرابی برای تزیین است که ارتباط نمادی با کل ساختمان مسجد دارد. اصولاً در محراب مسجدها قندیل نمی آویزند، اما محققان پیرامون طراحی این شکل در محراب ها و نیز کاشی کاری های محراب قرن هفتم و هشتم هجری قمری نوشته اند که بدون شک این کار با مفاد آیه 35 سوره مبارکه نور در ارتباط است. رواج استفاده از قندیل در طراحی ها پس از بیان تفسیر این آیه وسیله حکیم و مفصر الهی «امام محمد غزالی» در تفسیر «مشکوة الانوار» صورت گرفته و کم کم نقش قندیل در سجاده ها و طرح محرابی تغییر کرده و چراغ آن شکل چلچراغ به خود گرفته است. در برخی سجاده ها شکل دو عدد شمعدان در داخل قندیل اضافه شده که احتمالاً نقش یک جفت چراغ کنار در ورودی مسجدها می باشد. در حواشی طرح های مختلف محرابی بعضاً آیاتی از قرآن مجید یا اشعاری در مدح و ثنای باریتعالی و ائمه اطهار بافته می شود.