یا طرح سجاده ی شاه عباسی. آشکار است که طرح قالیچه های سجاده ای پس از ظهور اسلام به وسیله ی مسلمانان ریخته شده و این قالیچه از صدها سال پیش به عنوان زیرانداز برای نمازگزاران مورد استفاده قرار گرفته است. اینک سجاده بافی یکی از رشته های متداول وآشنا در هنر-صنعت فرشبافی ایرانیان است.پیرامون تاریخ استفاده از سجاده به وسیله ی مسلمانان نوشته اند: اولین سجاده هایی که به این منظور مورد استفاده قرار می گرفته به نام «خمرا» معروف بوده و از برگ درخت خرما ساخته و با سوزن دوزی تزئین می گردیده است.اینک معمول ترین طرح و نقش سجاده، نقش گنبد و محراب می باشد و قدیمی ترین بافت سجاده متعلق به یک مینیاتور ایرانی مربوط به قرن هشتم هجری قمری است که در آن تصویر حضرت محمد(ص) در حالت بحث و گفت و گو طراحی شده است.تنها تزئین آن کلمه ی الله می باشد که بر سر محراب و حاشیه ی آن به کار رفته است. بافتن طرح سجاده ای از اوایل قرن هفدهم میلادی(قرن یازدهم هجری) رواج کامل یافته و از قالیچه های بافت قرون«11-12» هجری قمری نمونه های ارزشمند و گران بها باقی مانده که اگرچه تعداد آن ها نسبت به مقدار تولید کم است؛ اما نشان دهنده ی پیشرفت هنر سجاده بافی می باشد.قالیچه های سجاده ای بر اثر استفاده ی روزانه از آن ها به ندرت عمر طولانی می کنند.طرح های سجاده ای ایرانی با محراب انحنادار و نقشمایه های تزئینی گل، بوته،پیکره دار، حاشیه ها و کتیبه هایی از آیات قرآن و اشعاری در زمینه ی توجه به باریتعالی و نیز شماره هایی از حروف ابجد مانند«110-22-121» که با کلمات مقدس مطابقند،بافته گردیده است. در قالیچه های سجاده ای آناتولی و آسیای صغیر، تصاویر انسان و حیوان به هیچ وجه دیده نمی شود.