همانگونه که در ذیل «چهارمحال و بختیاری» یادآوری شد، ایل بختیاری در نواحی واقع بین اصفهان، خوزستان، لرستان و بروجرد سکونت دارند و به دو شعبه ی هفت لنگ و چهار لنگ تقسیم می شوند که هر یک مشتمل بر چند تیره است. بختیاری ها دارای آداب و رسوم خاص اند و تقریبا همه ی مردم آن به شغل دامداری و تربیت دام و تا اندازه ای کشاورزی اشتغال دارند (با-کب). صنایع دستی به ویژه فرش بافی در بین این افراد مخصوصا زنان و دختران، رواج دارد. دستباف های بختیاری اعم از قالی، گلیم، پلاس و زیلو اکثرا کوچک پارچه اند. قالیچه های بختیاری عمدتا در شهرکرد و نواحی آن و نیز چهارمحال بافته می گردد. در شهرکرد دستگاه ها عمودی است. اما در سایر نقاط از دار افقی(خوابیده) استفاده می کنند و با این دارها حتی قالی های بزرگ پارچه و بیش از 12 متر را می بافند. نوع بافت فرش عموما متقارن و یک پوده می باشد اما در شهرکرد دو پوده نیز بافته می شود. رنگرزی با استفاده از گیاهان به طور سنتی انجام می گردد و از رنگ های شیمیایی نیز بهره می گیرند و اغلب رنگرزان محلی به این کار اشتغال دارند، مگر آن که خامه از خارج از منطقه وارد شود که در این صورت ممکن است رنگرزی شده باشد. در این فرش ها رنگ زرد زیاد مصرف دارد که از اسپرک با کمی روناس به دست می آید.طرح فرش این عشایر، تجریدی و ذهنی و بدون مقدمه و نقشه و با خطوط شکسته ی هندسی به وسیله ی بافندگان که هنر فرشبافی را از گذشتگان خویش به ارث برده اند؛ فراهم و بافته می گردد. نقشمایه ها اغلب لوزی تکراری است که نگاره هایی از شکوفه، گل ها و درختان را در خود جای می دهد و بافت آن بیش تر درشت و خشن می باشد. نقوش، اعم از اشکال یا گل و بوته وشاخه های درختان به ویژه بید مجنون ابتدایی است. شکل شطرنج از نقشمایه های متداول در فرش بختیاری است. ایشان برای بافت این نقش زیبا، زمینه ی اصلی قالی را ابتدا به چهارخانه هایی بربر تقسیم می کنند و چهارخانه های قرینه طرح و نقش همانند می دهند و ردیف میانی را به منظور قرینه سازی، طرح و نقش و رنگ دیگر می بخشند. حاشیه ی فرش های بختیاری بسیار ساده است و اغلب از نقشمایه های مستطیل شکلی که درضلع کوچک آن ها انحناء ایجاد گردیده، استفاده می شود و این نقش در سراسر حاشیه به طور ساده و یا یکی درمیان با اشکال دیگر تکرار می گردد.