گیاهی است ضعیف از تیره کو کنایان که د رنگرزی بکار می رود.برگ های دراز و باریک دارد و گل هایش زرد خوشه ای است.تخم آن را در بهار به زمین می پاشند و پس از بارور شدن بوته اش را کنده خشک می کنند و جز ریشه بقیه آن را خرد کرده به مصرف می رسانند.اگرچه در تمام قسمت های این گیاه ماده رنگی وجود دارد اما در گل و برگ و ریشه آن ماده زد بیشتری است که بکار رنگرزی نخ قالی می رود و رنگی است طبیعی و پلی ژنتیک.اسپرک را برداغ، اسفرک، زریز و در زبانهای هندی اکلیل الملک و قشقایی کاوشک نامند.این گیاه که از قدیمی ترین رنگ های زرد است و مصرف آن در ایران قریب 5000 سال سابقه دارد در اغلب نقاط این کشور بویژه خراسان، کرمان، یزد به صورت خود رو می روید.در خراسان و کرمان و یزد کشت هم می شود و بدین منظور آن را در اول بهار می کارند.اسپرک از مهمترین رنگ های زرد طبیعی است و ثبات آن با دندانه آلومینیوم در برابر نور بویژه در الیاف ابریشم عالی است و رنگرزی با آن بسیار ساده می باشد.دندانه زاج سفید برای رنگرزی اسپرک بهترین است که به روش دندانه قبل از رنگرزی بکار می رود اما بای این کار از دندانه کروم و آهن و مس و قلع نیز استفاده می کنند.در رنگرزی پوست انار با اسپرک رنگ زرد نارجی میدهد.از این گیاه برای بدست آوردن رنگهای زیتونی، لیمویی، سبز، نارنجی با ترکیب املاح مختلف استفاده می شود.معمولا برای رنگرزی با اسپرک پشم را یک ساعت با محلول زاج می جوشانند و پس از آن حدود 12 ساعت در آب سرد قرار میدهند.رنگرزی پشم با اسپرک همچون قرمزدانه و روناس می باشد.