در ایران بانک و بانکداری بصورت امروزی جوان است و عمر آن از یکصد سال تجاوز نمی کند. نخستین پیشنهاد تاسیس بانک در ایران در سال 1296 توسط حاج محمد حسن امین الضرب داده شده سرانجام به سال 1307 خ مجلس شورای ملی قانون اجازه تاسیس بانک ملی ایران را تصویب کرد و سال بعد این بانک دایر شد و می توان این اقدام را سر منشاء ایجاد بانکها بوضع جدید در ایران دانست. بموجب تعریف ماده 58 قانون بانکی و پولی کشور مصوب 7 خرداد ماه سال 1339 خ: بانک موسسه ای است که بصورت شرکت سهامی مطابق قانون بازرگانی تشکیل شده و بر اساس مواد قانونی نامبرده به عملیات بانکی اشتغال ورزد بانک دارای سرمایه،سهام،اندوخته،اساس نامه،آیین نامه هایی است که با قوانین کشوری تطبیق می کند و اساس کار بانک را تعیین می نماید. بموجب ماده 2 قانون بانکداری مصوب سال 1334 خ بانک ها علاوه بر قبول سپرده و افتتاح حساب جاری و اعطاء اعتبار مجاز اند عملیلات زیر را انجام دهند: الف- معاملات مربوطه با برات و سفته . ب- عملیات مربوط به سهام و اسناد و برگهاب بهادار دیگر. پ- نقل و انتقال وجوه در داخل کشور.ت- معاملات ارزی .ث- معاملات فلزات گرانبها به رعایت قوانین مربوطه. ج- قبول امانات . چ- اجاره صندوق امانات. ح- تضمین و صدور ضمانتنامه . خ- کمک به اجاد موسسات کشاورزی،رهنی،صنعتی،بازرگانی، ساختمانی، معدنی،حمل و نقل و غیره یا مشارکت در امور آن. د- هر نوع معامله مجاز دیگر که مغایر با عرف معاملات بانکی نبود و هیئت نظارت بر بانکها ممبوع نکرده باشد. بانکها از لحاظ وظایفی که بر عهده دارند به دو گونه متمایز تقسیم می گردند: 1- بانکهای تخصصی مانند بانک کشاورزی، ساختمانی، صنعتی و معدنی. 2- بانکهای تجارتی مانند بانک ملی در ایران بانکها پس از انقلاب اسلامی سال 1357 خ در عملیات بانکی ضوابط اسلامی را رعایت و اجرا می کنند که حذف بهره ، توسعه صندوقهای قرض الحسنه ، مشارکت در سود از راه مضاربه و مساقات و سایر عقود اسلامی از جمله آن است.